Terroryzm i odpowiedź medyczna ad

Czwartorzędowe uszkodzenie jest spowodowane przez ciepło, płomienie lub wdychanie dymu i gorących gazów. Zamknięte przestrzenie zaostrzają takie efekty: odbicia powierzchniowe wzmacniają i przedłużają falę uderzeniową, podmuch wiatru jest kierowany, a ciepło i gazy są zawarte. Nasilenie obrażeń i wynikająca z tego śmiertelność są zatem większe2. Całkowita liczba zagrożonych osób jest zwiększana przez detonację w godzinach pracy w godzinach szczytu. Wśród osób, które przeżyły, traumatyczna perforacja bębenkowa była powszechna. Często występowały urazy wtórne, w tym przenikanie przez materiał biologiczny, a także traumatyczna amputacja i wdychanie dymu.
Ataki były bezprecedensowe pod względem skali i nasilenia w Londynie, ale były spodziewane: pytanie, według ekspertów, brzmiało nie, jeśli, ale kiedy. Wszystkie służby ratunkowe przygotowały się szeroko na takie ataki: we wrześniu 2003 r. Nasz własny szpital zaangażowany w odpowiedzi wszystkich agencji na hipotetyczną eksplozję w głębokim tunelu metra, a główne ćwiczenia odbyły się zaledwie kilka tygodni przed tym wydarzeniem. W przypadku obiektów National Health Service gotowość jest obowiązkowa: dyrektorzy wykonawczy są prawnie odpowiedzialni za planowanie i ćwiczenia w zakresie ataków konwencjonalnych, chemicznych, nuklearnych, biologicznych i radiologicznych. Takie intensywne przygotowanie pozwoliło londyńskiemu systemowi reagowania medycznego zadziałać tak samo dobrze jak on.
Mimo takiego planowania i prób ataki jednak stwarzały trudności. Po pierwsze, jednoczesna detonacja urządzeń w wielu lokalizacjach wywierała presję na służby ratunkowe. Ponad 100 karetek pogotowia zostało rozmieszczonych w londyńskim ambulansie, zatrudniającym ponad 250 specjalistów. Podziemne miejsca niektórych wybuchów spowodowały problemy z dostępem do strony i bezpieczeństwem, a także potrzebę specjalistycznych szkoleń i umiejętności pozbywania się. Warunki pracy były ograniczone, słaba wentylacja, wysoka temperatura i problem z oświetleniem.
Po drugie, zapotrzebowanie na komunikację między osobami i organizacjami po każdym poważnym incydencie jest wzmacniane, gdy zaangażowanych jest wiele stron. Co więcej, konwencjonalna infrastruktura komunikacyjna może się nie udać w takich sytuacjach – zawodzą linie telefoniczne, a sieci telefonii komórkowej wkrótce zostaną przeciążone przez użycie cywilne. Takie awarie utrudniają komunikację między operacyjnymi zespołami medycznymi a ich ośrodkami kontroli i szpitalami, a nawet mobilną komunikacją między osobami w szpitalach.
Wreszcie ukierunkowanie infrastruktury transportowej powoduje wyjątkowe problemy. Zamknięcie linii autobusowych i metra prowadzi do zatłoczenia dróg. W każdej innej godzinie takie zamknięcie mogłoby uniemożliwić personelowi medycznemu i personelowi paramedycznemu dotarcie na swoje stanowiska (ale w czasie bombardowania, które już tam przebywali), a także zapobieganie gotowości do zwolnienia pacjentów w celu oczyszczenia łóżek. Może to również przeszkodzić w szybkim rozmieszczeniu personelu w scenach – trudność, którą częściowo udało się przez (zaplanowane) rozmieszczenie przez londyński ambulans sanitarny ekip ratunkowych na rowerach.
Czego zatem możemy się nauczyć na tak wczesnym etapie. I jaki powinien być przepis na przyszłość. Oczywiście, charakter tych bombardowań pokazuje wartość planowania i prób
[przypisy: przychodnia żelazna kielce, medycyna wikipedia, choroby genetyczne dzieci ]
[podobne: przychodnia żelazna kielce, nfz katowice sanatoria, poradnia psychologiczna rzeszów ]