Rok Alendronatu po roku leczenia hormonami przytarczyc (1-84) w leczeniu osteoporozy ad 5

Zwiększenie dawki skojarzonej z alendronianem było znamiennie większe niż w grupie parathormon-placebo (p = 0,002), mniejsze niż w grupie parathormon-alendronian (p <0,001) i podobne do obserwowanego w grupie kontynuowana grupa alendronianowa. W szyjce kości udowej i stawie biodrowym odnotowano znaczny wzrost (P <0,001) gęstości mineralnej kości powierzchniowej w ciągu dwóch lat we wszystkich grupach terapeutycznych z wyjątkiem grupy placebo z parathormonem. W grupach leczonych wzrost grupy parathormon-alendronian był znacznie większy niż w grupie parathormonu-placebo (P = 0,005 dla szyjki kości udowej i P <0,001 dla całego biodra).
W ciągu dwóch lat zaobserwowano znaczące straty w dalszej jednej trzeciej promienia zarówno w grupie parathormon-alendronian i parathormon-placebo (p <0,001 dla obu grup), ale bez znaczących zmian w pozostałych dwóch grupach leczenia. Dwuletnia skumulowana utrata w odległej jednej trzeciej promienia w grupie parathormon-placebo była znacznie większa niż w grupie parathormon-alendronian (P = 0,04), w grupie skojarzonej z terapią alendronową (p <0,001). i dalszą grupę alendronową (P <0,001). Jedyną istotną różnicą między grupami w tym miejscu było to, że między grupą parathormon-alendronian (-2.1 procent) i grupą kontynuującą alendronian (0 procent, P = 0,006).
Rycina 2. Ryc. 2. Średni procent zmian w stosunku do linii podstawowej w objętościowej gęstości mineralnej kości i pomiarach korowych uzyskanych z ilościowego CT w kręgosłupie i biodrze, według grupy leczenia. Gwiazdka oznacza P <0,05 dla porównania z grupą parathormon-alendronian po 24 miesiącach. Sztylet wskazuje P <0,05 dla porównania z grupą złożoną z terapii alendronianowej. Linie pionowe reprezentują 95-procentowe przedziały ufności dla zmian po 12 i 24 miesiącach.
Objętościowa gęstość mineralna kości w kości beleczkowatej zarówno w kręgosłupie, jak i biodrze zwiększyła się we wszystkich czterech grupach leczenia w ciągu dwóch lat (rys. 2). W przypadku kręgosłupa przyrosty były znaczące (P <0,001) dla trzech z czterech grup leczenia (wyjątkiem była grupa kontynuująca alendronian, P = 0,06). Wzrost wolumetrycznej gęstości mineralnej kości w kręgosłupie beleczkowym był największy w grupie parathormon-alendronian (31%, p <0,001), który był znacząco wyższy niż w pozostałych trzech grupach (p <0,001 dla wszystkich trzech porównań). Wzrost gęstości mineralnej kości w kości beleczkowej przy biodrze był największy w grupie parathormon-alendronian (13 procent, p <0,001) i grupie skojarzonej z terapią alendronową (11 procent, p <0,001). W grupie parathormon-placebo i w grupie kontynuującej alendronian wzrosty były mniejsze (około 4 procent) i nie różniły się statystycznie od wartości wyjściowych.
W ciągu dwóch lat we wszystkich czterech grupach leczenia odnotowano niewielkie spadki objętościowej gęstości mineralnej kości w kości korowej przy biodrze (zmiany od -1 do -3 procent). Spadki były znaczące we wszystkich grupach leczenia (p = 0,02 do p <0,001) z wyjątkiem grupy leczonej skojarzoną terapią alendronową (ryc. 2) [przypisy: do okulisty bez skierowania, odbudowa zeba cena, apteka internetowa leki na receptę ] [patrz też: ibum ulotka, neurolog ostrołęka, nalewka z tarniny przepis ]