Przewlekła Alkaloza Układu Oddechowego – Wpływ Stałej Hiperwentylacji na Regulację Nerwową Równowagi Kwasowo-Podstawowej ad 6

Spadek utrzymywał się w obu grupach i odwrócony (chociaż tylko częściowo u osób karmionych kwasem) podczas odzyskiwania. Wydalanie potasu z moczem znacznie się zmniejszyło podczas pierwszych trzech dni hipokapnii (skumulowana zmiana w wydalaniu: -49 mmol u pacjentów bez kwasicy, P <0,001 i -92 mmol u pacjentów z wywołaną kwasicą, P <0,001) i zwrócono wartości które nie różniły się istotnie od wartości kontrolnych pod koniec okresu hipokapnii (Tabela 2). Wydalanie aldosteronu w moczu wynosiło średnio 32 . 2 nmole (12 . .g) na dobę u zdrowych osób w okresie kontrolnym i nie zmieniło się istotnie w dniach od 5 do 6 okresu hipokapnii (28 . 4 nmole [10 . .g] na 24 godziny). U osób z kwasicą wydalanie aldosteronu podczas okresu kontrolnego wynosiło średnio 165 . 43 nmol (60 . 16 .g) na 24 godziny i nie różniło się istotnie w dniach od 4 do 6 hipokapnii (96 . 18 nmoli [35 . 7 .g] na 24 godziny). Wartości wydalania aldosteronu były istotnie wyższe u osób karmionych kwasem zarówno w okresie kontrolnym (P <0,0025), jak i okresie hipokapnii (P <0,001). Dowody dotyczące zwiększonego wydzielania aldosteronu w odpowiedzi na długotrwałe obciążenie chlorkiem amonu opisali Schambelan i wsp.22. Wydalanie kortyzolu z moczem wynosiło średnio 75 . 13 nmoli (28 . 5 .g) na 24 godziny podczas okresu kontrolnego dla zdrowych osób nie zmienia się znacząco podczas hipokapnii (112 . 27 nmoli [41 . 10 .g] na 24 godziny). U osób otrzymujących kwas, wydalanie kortyzolu podczas okresu kontrolnego wynosiło średnio 133 . 35 nmoli (49 . 13 ug) na 24 godziny i nie różniło się istotnie w okresie hipokapnii (130 . 17 nmoli [48 . 6 g] na 24 godziny). Nie stwierdzono istotnych różnic w wydalaniu kortyzolu pomiędzy osobami zdrowymi i karmionymi kwasem w obu okresach. Hipokapnia nie powodowała istotnych zmian stężenia mleczanu w osoczu (mierzona w ciągu ostatnich dwóch dni każdego okresu badania). Wartości hematokrytu były również prawidłowe i nie zmieniły się znacząco podczas badania.
Dyskusja
W badaniu poruszono dwa ważne pytania kliniczne. Po pierwsze, z diagnostycznego punktu widzenia, zdefiniowaliśmy stacjonarną kompozycję kwasowo-zasadową w osoczu u ludzi z przewlekłą alkalozą oddechową, co stanowi eksperymentalną podstawę do diagnozy zaburzenia jako pojedynczego zaburzenia kwasowo-zasadowego i do jego identyfikacji w zaburzeniach mieszanych. Po drugie, z perspektywy terapeutycznej wykazaliśmy, że w przewlekłej kwasicy metabolicznej u ludzi, wywołane przez hipokapnię zmniejszenie wydzielania kwasu moczowego i wynikający z tego spadek stężenia wodorowęglanu w osoczu są zbyt małe, aby uchronić przed bezpośrednim efektem alkalemicznym spadku stężenia PaCO2.
Zmniejszenie PaCO2 (hipokapnia) ma dwa przeciwne skutki dla równowagi kwasowo-zasadowej. W krótkim okresie spadek PaCO2 zwiększa pH krwi zgodnie z przewidywaniem równania Hendersona-Hasselbalcha; w dłuższej perspektywie (po 6 do 72 godzinach) wydalanie kwasu nerkowego jest hamowane (tj. organizm zatrzymuje kwas), co powoduje zmniejszenie stężenia wodorowęglanów w osoczu i pH krwi.23, 24 Względne znaczenie każdego z tych dwóch czynników w związku z tym skutki określają ilościowe zmiany stężenia jonów wodorowych we krwi (lub pH) oraz stężenia wodorowęglanów w osoczu w odpowiedzi na dane długoterminowe zmniejszenie PaCO2
[przypisy: synexus wrocław, serafin andrzejak, edukator jasło ]