czy chodzik dla dziecka jest szkodliwy cd

W tym okresie uczestnicy nie mogli jeść, ale poproszono ich o wypicie co najmniej 10 ml płynu na kilogram masy ciała na godzinę. Aby określić początkową dawkę inuliny i kwasu paraaminohipurowego, objętość płynu pozakomórkowego oszacowano na 20 procent masy ciała. Dawki do późniejszego wlewu inuliny obliczono z klirensu inuliny według wzoru Cockcroft i Gault, który szacuje klirens kreatyniny na podstawie wieku, masy ciała, płci i poziomu kreatyniny w surowicy.26 Aby określić dawki Kwas para-aminohippurowy do infuzji, przyjęto, że klirens kwasu paraaminohipurowego jest pięciokrotnością klirensu klirensu kreatyniny. Ilość inuliny i kwasu para-aminohipurowego wydalana przez nerki miała być w równowadze z ilością podawaną w infuzji po 1,5 godziny. Próbki moczu pobierano przez aktywne oddawanie moczu przed i 1/2 i 2 1/2 godziny po rozpoczęciu wlewu. Próbki krwi pobierano tuż po oddaniu moczu. Współczynniki klirensu obliczono na podstawie zarówno szybkości wlewu dożylnego, jak i szybkości wydalania z moczem w okresie godziny między i 1/2 godziny po rozpoczęciu wlewu. Pomiary
Inulinę i kwas para-aminohippurowy mierzono w roztworze podawanym we wlewie oraz w próbkach osocza i moczu pobranych przed i 1/2 i 2 1/2 godziny po rozpoczęciu wlewu. Inulinę mierzono pośrednio. Po odbiałczeniu za pomocą 0,6 N tetratlenku chlorowodorku mierzono endogenną fruktozę i glukozę (oznaczone jako A1). Po kolejnym inkubowaniu przez 15 minut w temperaturze 70 ° C inulinę przekształcono w fruktozę i zmierzono fruktozę (A2). Różnica między wartościami A2 i A1 była ilością fruktozy pochodzącej z hydrolizy kwasowej inuliny (współczynnik zmienności dla testu: w osoczu, 2,2 procent, w moczu, 2,1 procent). Fruktozę mierzono metodą enzymatyczną (716260, Boehringer-Mannheim) przystosowaną do automatycznego analizatora (Cobas Bio, Hoffmann-LaRoche, Bazylea, Szwajcaria), w której mierzono konwersję NADP do NADPH. Kwas paraaminohippurowy mierzono metodą Bratton a i Marshalla, zmodyfikowaną przez Smitha i wsp., 27 po hydrolizie sprzężonego kwasu para-aminohippurowego przez ogrzewanie 4N kwasem chlorowodorowym przez jedną godzinę w łaźni z wrzącą wodą (współczynnik zmienności: w osoczu, 4,7 procent, w moczu, 1,7 procent). W ten sposób można również wykorzystać szybkość wlewu dożylnego do obliczenia skutecznego przepływu w osoczu nerki z całkowitego klirensu kwasu para-aminohippurowego.
Szybkość przesączania kłębuszkowego i efektywny przepływ w osoczu nerkowym obliczono z szybkości klirensu inuliny i kwasu paraaminohipurowego; wskaźniki te uzyskano z kolei w przypadku wlewu dożylnego, jeśli stężenie w osoczu w poszczególnych próbkach krwi mieściło się w granicach 5% średniego poziomu inuliny lub kwasu para-aminohippurowego (metoda osocza) oraz z szybkości wydalania z moczem, jeśli próbki moczu można uzyskać przy trzech czasach próbkowania (metoda moczowa). Testy czynności nerek zostały zakończone dla 135 ze 154 pacjentów: 32 z dwoma rodzicami z prawidłowym ciśnieniem, 44 z jednym rodzicem z normotensją i jednym z nadciśnieniem i 59 z dwoma rodzicami z nadciśnieniem
[więcej w: korekcja laserowa wzroku, kłucie w prawym dolnym boku, lekarz od płuc ]